Estas construcións estaban destinadas, como noutros lugares a protexelos cortizos dos osos. Na zona tamén se atoparon construcións coma estas noutras zonas próximas, coma en Vilamartín.

Os estudos que se teñen realizado apuntan a que levan ahí dende os séculos XVII e XVIII, e concéntranse nun entorno moi reducido, aínda que con áreas diferenciadas. Temos constancia escrita da existencia deste elemento patrimonial xa no século XVIII, ao aparecer documentado no Catastro de Ensenadas.
Os últimos estudos sobre estes elementos patrimoniais foron realizados nos últimos anos por Apatrigal e Sputnik Labrego, estudando os usos para o aproveitamento da mel e a cera, e documentando gran cantidade destas estruturas ao longo dos montes de Pena Trevinca e procurando achegar unha datación máis precisa da súa creación e evolución ao longo dos anos até como as coñecemos hoxe en día.
Os promotores destes estudos denuncian que este conxunto etnográfico atópase moi próximo a algunhas explotacións mineiras, sen ningunha figura de protección que as coide. Así mesmo, o seu solo está clasificado como solo mineiro pola Xunta de Galicia no seu Plan Básico Autonómico, o cal fai evidente a necesidade dalgunha figura de protección que garanta a súa conservación.
Se ben as alvarizas son un ben patrimonial e polo tanto están protexidas pola Lei de Patrimonio e as construcións de muros secos tamén teñen sido recoñecidos coma patrimonio pola Unesco, vemos como estas construcións están abandonadas á súa sorte, algunhas delas devoradas polas escombreiras de pizarra, polo que se fai imperativo inventarialas e protexelas.