A Serra de O Candán é terra de cultura e patrimonio apícolas: de apicultores e apicultoras, colmeas, cortizos (cortizas) e alvarizas ( colmenares); de néctar de breixo ( ericáceas), de candea (flor do castiñeiro) e chorima (flor do toxo ou aulaga), do mielato de carballo… O censo de colmeas do ano 1752, do Catastro do Marqués da Enseada, xa daba conta da importancia apícola da zona, contabilizando ata 2.781 colmeas no municipio de Lalín, un dos cinco polos que se estende ou Candán. Podemos dicir que o mel é o «froito da paisaxe», sendo o desta zona unha mestura de soutos (castiñeiras), robledales, matogueiras e prados, de cuxas floracións a abella melífera fai un mel escura de sabor intenso e forte aroma. Predomina o mel milflores de breixos, castiñeiro e silva. Tampouco debemos esquecernos dos meles monoflorales de breixo ou castiñeiro, escasas pero moi revalorizadas.
Zobra pode considerarse «unha das aldeas máis mieleras de Galicia». Este lugar ofrece a visita apícola perfecta; conta con hospedaxe, roteiro entre antigas alvarizas e colmeas, e varios centros de envasado que poden visitarse. Na mesma atopamos aínda multitude de construcións relacionadas coa apicultura. Entre elas, as alvarizas, auténticas fábricas de cera e mel, e das que xurdiron oficios como o do apicultor, borreiro (catador de colmeas e comerciante da cera) e cerero. A cera era unha das maneiras de pagar os foros aos monxes. Na comarca, o impulso da apicultura débese ao Mosteiro de Aciveiro, que contaba con caseríos agropecuarios—un deles o Casal de Chedas— que serviron de escolas agrícolas no cultivo dos campos, a cría do gando ou a apicultura. De todo aquilo consérvase un patrimonio, moi ameazado e en vías de desaparición, dos máis ricos do noroeste peninsular, algo que pasara totalmente desapercibido. As alvarizas orixinarias construíronse como fortalezas inexpugnables fronte ás «feras». O oso viviu nos montes de Ou Candán ata finais do século XIX. Hoxe contabilízanse unhas cen construcións ao longo desta serra.